در روزگاری که جهان با بحران‌های متعدد حقوقی و اخلاقی روبروست، حمله نظامی رژیم صهیونیستی به خاک جمهوری اسلامی ایران، بار دیگر زنگ خطر نابودی نظم بین‌الملل را به صدا درآورد. این اقدام، نه تنها تجاوزی آشکار به تمامیت ارضی یک کشور مستقل بود، بلکه نمونه بارزی از بی‌اعتنایی به اصول مسلم حقوق بین‌الملل و منشور سازمان ملل متحد محسوب می‌شود
حمله به تأسیسات هسته‌ای؛ جنایتی فراتر از نقض قانون
مطابق با حقوق بین‌الملل، حمله به تأسیسات هسته‌ای به دلیل خطرات عظیم انسانی و محیط‌زیستی، ممنوع و غیرقانونی است. چنین حملاتی می‌تواند فاجعه‌ای در ابعاد بین‌المللی به‌وجود آورد، چرا که نه تنها جان غیرنظامیان را به خطر می‌اندازد، بلکه محیط زیست منطقه را نیز برای نسل‌ها آلوده می‌سازد. بر همین اساس، هدف‌گیری تأسیسات هسته‌ای در ایران، مصداق روشن نقض حقوق بشردوستانه و ارتکاب جنایت جنگی است.
در مقابل چنین تجاوز آشکاری، استفاده از حق دفاع مشروع، نه تنها مطابق با ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد، بلکه بر پایه منطق انسانی و ملی، ضرورتی انکارناپذیر است. ایران، همانند هر کشور مستقل دیگری، حق دارد از سرزمین، مردم و منافع خویش در برابر تجاوز دفاع کند. این حق، صرفاً بر دوش نیروهای مسلح نیست؛ بلکه مسئولیتی تاریخی و ملی برای تمامی شهروندان است.
رژیم صهیونیستی طی دهه‌های اخیر، بارها اصول حقوق بین‌الملل را زیر پا گذاشته؛ از اشغال سرزمین فلسطینیان گرفته تا بمباران خاک کشورهای همسایه و ترور دانشمندان. تداوم این اقدامات بی‌پاسخ، جهان را به سوی هرج‌ومرج و قانون‌گریزی سوق داده است. سکوت جامعه بین‌المللی در برابر این رفتارها، نه‌تنها اعتبار نهادهای بین‌المللی را خدشه‌دار کرده، بلکه راه را برای تکرار چنین جنایاتی هموار می‌سازد
امروز، بیش از همیشه، جامعه جهانی و نهادهای حقوقی بین‌المللی در برابر یک آزمون تاریخی قرار گرفته‌اند. یا باید در برابر اقدامات غیرقانونی اسرائیل ایستادگی کنند و از اصل حق حاکمیت دولت‌ها دفاع نمایند، یا با سکوت و بی‌عملی، به فروپاشی نظم جهانی مشروعیت بخشند.
جمهوری اسلامی ایران، در چهارچوب قوانین بین‌المللی، حق دارد به تجاوز پاسخ دهد و از خود دفاع کند. دفاعی که اگرچه ناخواسته، اما اجتناب‌ناپذیر است.
